Ze wszystkich serca drgnień
Ze wszystkich chwil miłości
Z dotyków, krzyków, tchnień
Parzących mocno ciał
Została dzisiaj nam porcelanowa pościel
Porcelanowy świat, porcelanowa mgła

Ze wszystkich och i ach
Z otwartych serc na oścież
Z zachwytów, że się już
Dosięgło prawie gwiazd

Została tylko nam porcelanowa pościel
Porcelanowy świat, porcelanowa mgła

Czy jest nam źle, czy jest nam żal
Światu to zupełnie obojętne
Zapada zmrok, powietrze stygnie jak wosk
Daj spokój, nie mów nic

Mam czasem taki sen
W nim rzucam się na oślep
Rozbijam ten nasz świat
Na milion ostrych skarp

Rozbijam wreszcie tę porcelanową pościel
Bo lepiej nie mieć nic
Niż z porcelany świat

Czy jest nam źle, czy jest nam żal
Światu to zupełnie obojętne
Zapada zmrok, powietrze stygnie jak wosk
Daj spokój, nie mów nic

A potem budzę się w bezsilnej tonąc złości
Ale nie robię nic
Nie burzę sztywnych ran
Już oswoiła mnie porcelanowa pościel
Przyzwyczaiłem się
Twarz z porcelany mam

Twarz z porcelany mam

Twarz z porcelany mam

Twarz z porcelany mam

Z porcelany mam

Z porcelany mam