Ze gaat zitten en ze zwaait naar vrienden buiten in de nacht
Ze hort zichzelf niet als ze net iets te hard lacht
En als de trein vertrekt met een lange diepe zucht
Waait er sneeuw op voot het raam
Kijkt ze bijna opgelucht
En dat zit ze mooi te zijn en rommelt in har tas
Ze doet de kraag omlaag van har zware jas

Ze bladert door een boek en dan doet ze of ze lust
En als ze achterover leunt dan doet ze of ze rust
Maar ik zie hoe ze in het donker van de avond staart
Met ogen waarachter god weet wat ik ooit weet word bewaard
En vanaf het moment dat ze naar binnen kwam
Kijk ik alleen nog maar gespiegeld in de raam
De trein maakt een grote bocht als we langzaam een station op gaan
Haar tas valt uit har hand als ze te snel wil gaan staan
Het geluid van remmend staal en ik vraag aan har of het gaat
Station Den Bosch station Den Bosch station Den Bosch komt net op tijd
En dan kijk ik har aan en dan kijkt zij naar mij
Eeen honderdste van een tel en alles zo dichtbij

Met har lange sjaal om har lange har gedraaid doet ze
De kraag omhoog voor de koude wind die waait
En rechtop loopt ze weg zo recht als toen ze binnen kwam
En ik zie Branbant in de nacht gespiegeld in een zwarte raam
En har winterjas lost op in de winternacht
Wat zal ze mooi zijn als ze straks tegen hem lacht