Na beira do mar, un home pensaba. No medio das olas mirada de sal.
Perdido da xente, dos homes perdido, do ben esquecido, perdido do mal.
E nese momento cheo de palabras, sentiuse ben, olvidou o mal
Pois viu que as cousas non eran tan malas.
Con alma de can, o home dicía, non teño familia, non teño fogar, non teño unha libra de pan cada día, e a roupa que levo, dame libertad
Se non teño coches, pa qué autovías, e sen motorola non me van chamar
Non teño partida de squash cada día
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás...
Meu coche é de marca de carro sen rodas, non teño teléfono, non teño fax, o meu motorola está desconectado.
Negocios pa qué? Se non teño cartos. Cotizo na bolsa só co meu can, Adolfo Domínguez cheo de farrapos, non veñen os reies por navidá.
Non vou a unha boda, non son invitado, se quero marisco, vou a mariscar, o señor alcalde non pasa o meu lado.
Se chove me mollo e de paso me lavo, o meu perfume non cheira a rosal, mirando a tele, xa non quedo parvo, discotecas vip e fame mañá.
E así de tranquilo reflexionaba, tumbado na area, tumbado no mar, tomándose as cousas despacio con calma, despois de todo non me vai tan mal.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.

Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.
Is ol rai!, Is ol rai rapás, non teñas medo, todo va juai.