Şair olmaya bir şiir kadar yakınsın
Mutluluğa bir ölüm kadar uzaksın
Acı verici bir mutluluk kadarsın
Mutluluğun bile kederli nasıl bir insansın
Belli ki adını anlamından almışsın
Sürekli memnuniyetsiz karamsarsın
Yol yürürsün dolu yağar sığınacak yer ararsın
Oysa bir kaçış yok
Kül olan hiç yanar mı
Söylememe gerek dahi yok
En çok da kalp ve aklın savaşında
Açılan yaraların kanardı
Ya sen yanlışsın ya da bulunduğun yer
Sarsılan çöker
Temize çektiğin sözler gibi olamadıysan
Düşüncelerinle hareketlerinin
Uyuşmadığına bak derim
Yaşamak böyle bir kafayla böyle bir hayatta
Yaşamak hayatı iki parçada yarı yarıya
Kalp ve akıl bir türlü kavuşamaz
Biri arlanmaz diğeri de utanmaz
Biri anlamaz diğeri de anlatamaz
Sen söyle böyle büyük bir savaşta kim yanmaz
Bu asla sonlanmaz

Her şey bitti anısı da kalmadı
Korkulan oldu arayı da bulamadın
Düz yola çıktın adımı da atamadın
Kalemini kaybedip kağıdı da karaladın

Hiçbir şeyin sende anısı yok
Sen sadece o eski halinin mutluluğunu özlüyorsun
Kendini anlasan yeterli
Hem mantıklı kararlar düşünen
Ama duygularına yenik düşen
Depremi atlatıp artçıda ölen
Karanlıkta yanıp gecede gülen
İbreyi sürekli ölüme getiren
Ya hep ya hiç diyen
Bir bilsen neler senden giden
Nedir senden gelen
Düşünce kalkmak bilmeyen
Şansını reddeden
Şanssızım diye kederlenen
Kendini üstten gören
Ve en sonunda uçurumda gezen
Korkulan her neyse üzerine gidilmeli nathan
Ama ben bize geleni hiç göremiyorum
Ne yani bana korkunç mu demek istiyorsun
Hayır sadece karanlığından bahsediyorum