Ósmego czerwca roku
Pięćdziesiątego szóstego
Tragicznie zmarł w Nowym Jorku
Polski poeta Jan Lechoń

Gdy na nic się nie przydają
Słowa zbierane tak skrzętnie
Ludzie się z życiem rozstają
Spokojnie wręcz beznamiętnie

Śmierć to wytrawny myśliwy
I zawsze stara się o to
By na ratunek nie przybył
Wzywany wilczą tęsknotą

Śląsko galicyjski
Pszenno buraczany
Sielsko kalwaryjski
Pejzaż mój kochany

Śląsko galicyjski
Pszenno buraczany
Sielsko kalwaryjski
Pejzaż mój kochany

I po cóż to drżenie serca
Kogo to w końcu obchodzi
Że właśnie dzień ósmy czerwca
To właśnie dzień twoich urodzin

Przed lustrem min zestaw ćwiczę
A gęba wciąż azjatycka
Zachwycam się Gombrowiczem
A piszę jak Konopnicka

Chopin zgryzota i grusza
Nudzę się strasznie i ziewam
Dawno już to mnie nie wzrusza
A mimo wszystko opiewa

Śląsko galicyjski
Pszenno buraczany
Sielsko kalwaryjski
Pejzaż mój kochany

Śląsko galicyjski
Pszenno buraczany
Sielsko kalwaryjski
Pejzaż mój kochany

Jedenastego września
Tsunami wieczna komisja
Wolność ułomną przedrzeźnia
Sondaż reklama transmisja

Owijam brudną gazetą
Słowa i myśli kalekie
Nie jestem wielkim poetą
Lecz ciągle żywym człowiekiem

Więc póki czuję puls w skroniach
Niech żadne wiersze nie milczą
By zapamiętał Lechonia
Wzywany wilczą tęsknotą

Śląsko galicyjski
Pszenno buraczany
Sielsko kalwaryjski
Pejzaż mój kochany

Śląsko galicyjski
Pszenno buraczany
Sielsko kalwaryjski
Pejzaż mój kochany