Nie dali ojcowie nam swoich twierdz
Noc czyha na mękę bezbronnych serc
Szmer starych zegarów nie chroni nas
Ni lampy nad stołem przyćmiony blask

Pod słońcem neonów uczą nas żyć
Przed nocy powodzią umiemy kryć
Skarlałych pożądań niepewny kształt
W fortecach knajp
W pancerzach aut

Lecz czasem komuś zdarzy się
Jak poker w kartach raz na sto
Że nagle znowu wszystko wie
I wie gdzie dobro a gdzie zło

I choć to ból i lęk i szok
Jak wielki błysk jak w sercu nóż
Śmiało w tę przepaść powstaw krok
Świat sobie znów na nowo stwórz

Choć przecież wiesz że to
Tak krótko musi trwać
Chroń ten ostatni ból by mógł
Serce ci w strzępy rwać

Bo tylko w jedną w życiu noc
Będzie cię stać na szczere łzy
A potem spadniesz znów na dno
Najzwyczajniejszych dni

Bożnice kościoły spłonęły nam
I święte portrety wypadły z ram
Została męczarnia zwykłego dnia
I nocne ołtarze pełnego szkła

Po pustych uklicach będziemy szli
Żujący nienawiść pijani źli
Do świątyń wznoszonych pieszczotą warg
Z kolumnad ud ze sklepień bark

Lecz kiedy przyjdzie dobra wieść
I w mroku błyśnie tamten znak
Naciskaj gaz i każ się nieść
Poprzez najdalszy nocny szlak

Na czarnej szosie pereł moc
To deszcz w tunelu świateł lśni
Jesienne liście zmieni noc
W złoty kobierzec u jej drzwi

Choć przecież wiesz że to
Tak krótko musi trwać
Chroń ten ostatni ból by mógł
Serce ci w strzępy rwać

Bo tylko w jedną w życiu noc
Będzie cię stać na szczere łzy
A potem spadniesz znów na dno
Najzwyczajniejszych dni