Περάσανε τα χρόνια κι ο χειμώνας κοντοστάθηκε
Θαρρείς πως περισσότερο από ότι πρέπει κράτησε
Κανένα πια, λιμάνι, δεν μπορούσε ν' αγαπήσει
Μ' αλάτι η ψυχή του έχει, πλέον, γεμίσει
Δόξα και χρυσάφι έχει μόνο στην καρδιά του
Μα νιώθει πως υπάρχουν κι άλλα πράματα στον κόσμο
Ανήμπορη να βρει κάτι έξοχο η θωριά του
Σαλπάρει με το πλήρωμα για ένα νέο κόσμο
Έτσι σε ένα γκριζογάλανο τοπίο, κάποια μέρα
Θεοί βάλαν μπροστά του μια μεγάλη τρικυμία
Ο Καπετάνιος δάμασε, όπως πάντα, τον αέρα
Κι ένα λιμάνι χάρισε, για λίγο, ηρεμία
Γνωστός είναι ο τόπος, πως οι ναύτες ξεκουράζονται
Πως χάνονται για χρόνια και ξεχνιούνται μες τη λήθη
Από γυναίκες όμορφες που σαν αστέρια μοιάζουνε
Υάδες που χορεύουνε γύρω απ' την Αφροδίτη
Ο χρόνος τον ξεγέλασε και έφηβος πια νιώθει
Καθώς μπροστά στα μάτια του εμφανίζεται εκείνη
Που σαν νερό καθάριο και σαν θεού μια κόρη
Το εγώ του φυλακίζει μια για πάντα σε μια δύνη
Μία δύνη που τον ρίχνει στο βυθό των αθανάτων
έτσι κάπως νιώθει, σαν κοιμάται στην αγκάλη της
Σε έναν κόσμο, πως βυθίζεται, τεχνών και οραμάτων
Σε μια πόλη Ατλαντίδα πως φωλιάζουνε τα κάλλη της
Με χρώματα γεμίζει το κορμί του στη φωνή της
Και στ' άνθος του πως είναι, όσο είναι μαζί της
Νόημα πως δίνει στη ζωή του η ζωή της
Και μελωδίες ανήκουστες προσφέρει το φιλί της
Ανήμπορος στο βλέμμα της να πάρει αποφάσεις
Υπόδουλος πια είναι, ο μεγάλος Καπετάνιος
Την παίρνει στο Καράβι, να 'ναι πάντα κοντά της
Για να ταξιδέψεις, σκέφτεται, πως θέλει μέγα θάρρος
Κι έτσι ερωτεύτηκε, δε θέλει πια τη δόξα
Μα για πάντα θέλει μια ζωή να ζει μαζί της
Της χαρίζει τη ζωή του και φοβάται, όπως πρώτα
Τι θα απογίνει αν, ποτέ, χάσει το φιλί της
Κι έτσι, πλέον, χάθηκε για πάντα στο κορμί της
Το πλοίο ακυβέρνητο και το τιμόνι μόνο
Στην πρύμνη της καρδιάς του έχει βάλει τη μορφή της
Και οι ναύτες προσπαθούνε να του δώσουν λίγο χρόνο
Η μέρα της μαρμότας έχει γίνει, πια, δική του
Παράτησε το πλήρωμα και φεύγουνε οι δυο τους
Οι άγγελοι προστάτευαν για πάντα τη βολή του
Κι εκείνος απαρνήθηκε, πιστά, την εντολή τους
Οι δυο τους σ' έναν κόσμο δίχως παρελθόν και μέλλον
Για πάντα ταξιδεύουν σ' ένα μέρος αταξίδευτο
Οι δυο τους σ' έναν κόσμο, στο Καράβι Των Αγγέλων
Κι η θάλασσα ο δρόμος που τους οδηγεί στ' ανείδωτο
Στο Νησί Του Πουθενά την πηγαίνει με ελπίδα
Να γίνει η γυναίκα του – για πάντα, σύντροφός του
Και στο Νησί ξεσπάει μια μεγάλη καταιγίδα
Την κλέβουνε τα κύματα κι αυτός χάνει το φως του
Ο Βαρκάρης στον Αχέροντα, δική του, πια, την έχει
Άλλος καπετάνιος, πιο μεγάλος από Κείνον
Δεν γίνεται, φωνάζει, θα σε βρω της λέει
Στον Άδη θα κατέβω, ο Ορφέας σου θα γίνω
Ο πόνος είναι αβάσταχτος, καλύτερα να πέθαινε
Τουλάχιστον μαζί θα σαλπάρανε ως το τέλος
Το στήθος του χτυπάει, λες κι αυτό του έφταιξε
Νομίζει πως θα σπάσει, έτσι, του έρωτα το βέλος
Βοήθεια θεοί, εκλιπαρεί μες το σκοτάδι
Ήμουν αλαζόνας, μεταμορφώθηκα σε τέρας
Η ύβρης μου, το ξέρω, πως είναι η πιο μεγάλη
Σε τούτη την οδύσσεια, μάλλον είμαι ένας κανένας