Oysa demiştin,
Durma! Göğe bakalım...
Su gibi gidenlere okyanus gibi gelmelere yazılmış masmavi bir şiir.
Mavinin anlamı ne büyük...
Gökyüzü kadar uçsuz,
Okyanus kadar derin,
Deniz kadar heybetli,
Göl kadar sakin,
Dere gibi oynak,
Çeşme kadar gurultulu,
Bir bardak su kadar ihtiyaç dâhili...

Mavi kadar ömür...
Okyanus gibi sevgili...
Önce sen mi vazgeçtin, yoksa ben mi bilmiyorum.
Zamanı da çok mühim değil insan olmanın...
Sen yazdın, ben yazdım ama ikimizde vazgeçtik.
Önce sorularımız bitti... Nedenlerimizi attık...
Arzularımızı körelttik, beklentilerimizi astık.
Ön yargılarımızı aforoz, ellerimizi tutsak ettik...
Dokunmadık diyorsun ya!
Bence biz hep dokunduk.
Yaralarımıza, anılarımıza, sevdiklerimize, veda edenlere, veda ettiklerimize, düşüncelerimize...
Var ettiklerimize!
Yok saydıklarımıza!
Ama en çok ta yüreğimize
az biraz bamtelimize.
Pembeleşinceye kadar öfkemize...
Durduk biz çokça vakit...
Kişiliğimizde, sözümüzde, yerimizde, geçmişimizde, sevgimizde...
Mavi ne derin kelime...

Eveleyip geveleyen sözcüklerinde
Kaçan bakışlarında
Susan dudaklarında
Dağılan saçlarında
Üşüyünce ısıtan ellerinde
Mavi ne büyük ihtiyaç...