Nie chcę świata bez uczuć, skały w bezruchu
I bez fali mórz, burz obdartych z huku
Nie chcę dławić już martwych pieśni buntu
Zaciśniętych pięści, żołnierzy bez mundurów

Ani róż, wyrwanych przez czarną zawiść
I cierni aksamit, w kielni łez przeplatanych
Przez nasze błędy i mętlik w nas samych
Iść, którędy wracamy, gdy nas więzi pętlami

Nie chcę patrzeć już na krwawy księżyc bez bieli
Blady zenit i kurz naszych pragnień w celi
Chcemy wierzyć już, chcemy być sobą na zawsze znów
Gdy obok krocząc na kartce upadnie wróg

Chcemy nadziei, skazani na porażkę
W świecie poemy odzianej czarnym zamszem
W dekadencji tonie, biec po szczęście
Kwiaty na betonie

To tylko jеdno z tych
Zwykłych marzeń w bańce
Któraś z nich to my
Lecąc gdziеś daleko stąd

To tylko jedno z tych
Zwykłych marzeń w bańce
Któraś z nich to my
Lecąc gdzieś daleko stąd

Nie chcę kosmosu bez planet i nocy bez gwiazd
Lecz emocje nie te same, gdy lecę to drugi raz
Słuchaj jak mówi czas, o czym twe wskazówki krzyczą
Tu nie ma drugich szans wśród balansów nad granicą

Opowiedzmy odbiciom, jaki zobaczymy obraz
Nim zła szpony nas uchwycą ciągnąc myśli prosto do dna
Dano nam tak mało dobra, pustka po nim tworzy lęk
Który dusi nas od środka, dobrze wiem, że znasz go też

Już nie boję się o jutro, choć w mej głowie wciąż demony
Tańczą z sporą wizją twórczą, by Ci przynieść nowe plony
Już nie gonię jak szalony przez seanse fatamorgan
Zegarmistrzu purpurowy, połóż na nadgarstkach ostrza

Już nie myślę o tych mostach, które zapłonęły za mną
Wciąż tak bardzo chcę Cię poznać, choć rozbiłem już zwierciadło
Już nie pytaj mnie, czy warto, obydwoje znamy odpowiedź
Namaluję czarną farbą wielkie serce na Twym grobie

To tylko jedno z tych
Zwykłych marzeń w bańce
Któraś z nich to my
Lecąc gdzieś daleko stąd

To tylko jedno z tych
Zwykłych marzeń w bańce
Któraś z nich to my
Lecąc gdzieś daleko stąd