Bayram sabahı
Her bayram sabahı olduğu gibi ilk işim, annemin vitrin altına sakladığı eski fotoğrafları yerinden çıkarmak oluyor. Aslında bu fotoğraf seremonisi, eski anıları ve özlemleri canlandırmaktan ziyade kendime hatırlatma olsun diye olmuyor değil. Kalmalı diyorum, kalmalı geriye. Onca geçirilip göçülenden geriye bir şeyler kalmalı!
Bu devirde en sevmediğim şey sanırım bu. Bu yüzyıl yaşadığımıza dair ne varsa kanıt olacak siliyor hepsini, geriye bizden kalan hiçbir şey yok. Oysaki bu fotoğraflar, mektuplar hala yaşıyorlar. Kıskanıyorum şairleri, edebiyatçıları ve bu fotoğrafları. Annemi, babamı ve en çok da dedemi kıskanıyorum. Böylelikle bizimkilerin aşklarını onlar gibi olmasa da yüreğimde hissedebiliyorum. Edebiyatçıların şiirlerinde, yazdıklarında, onların yaşanmışlıklarıyla şahlanıyor yüreğim
Boşuna yaşıyormuşuz gibi geliyor, her gün simit attığım martılar unutuyor beni. Geçtiğim yollar değişiyor, sokaklar boşalıyor, kalabalıklaşıyor, göçüyor, göç alıyor. Geriye hiçbir tanık ve iz bırakmadan? Hala eski şairlerin şiirleri söyleniyor esas kıza
Bir gece bir vakit kesilse şehrin ışıkları, çekilse fişlerden telefonlar. Kim görecek beyaz elbiseli o güzel kızı, kim okuyacak yazılanları, kim mısralarına konu edecek nazlı yârini, vapurlar boşuna mı geçecek gönlümüzden, ya martılar? Boşuna mı attık simitleri, boşuna mı besteledik şiirleri, çalan şarkılar boşuna mı? Bu İstanbul silueti Geriye kalan hiçbir şey yok.
Geçip gidiyoruz ahirden Parmak izlerimiz siliniyor, gözlerimiz unutuluyor. Tenlerin büyük ayıbı! Gerçekle, hayal karıştı çoktandır. Varlığım bir iki dünya arasında sıkıştı, kurtaramıyor kendini. Olmayan kadınlar, olmayan adamlar etrafımdalar. Hani nerede yüzler, sesler. Hangi aşk yazılıyor satır arasına, hangi özlemi taşıyor evler, hangi sokakta vuruluyor gençler. Hepsi birer elektrik kaçağında.
Soruyorum şimdi fotoğraflara, şiirlere, şairlere?
Peki biz? Biz ne olacağız? Bizim yaşadıklarımız ne olacak? Hiç yaşamamış mı sayacaklar bizi?
Senin adına kalacak mektuplar.