Karanlık bir odada kaç gün geçti bilmiyorum. Güneş ışıklarını kapatmış, ruhuma sanki kalın siyah kadife perdeler çekilmiş gibi. Bir ışık hüzmesi ararken gözlerim, yastık yorgan ailem gibi gelir. İçim acır, gözlerim dolar annemi düşündükçe, babam için endişelenir pır pır eder kalbim. İçim acıdıkça anneme sarılır gibi aldım kollarıma yastığı, sırtımı babam gibi olmasa da sıvazladı yorganlar
Derin uykuları mesken bildi gecelerim, rüyalarımı hiç sormayın. Hangi dram filminden kopup misafir oldular inanın hiçbir fikrim yok. Beynimin uyuştuğu, kalbimin gözleri açık bitkisel hayattaki uykularım. Gözkapaklarım yaşlılığa çoktan kendini inandırmış elinde bastonu varmış gibi zar zor kapanıyor. Ah umutlarım. Bir sabah ezan vakti cami avlusuna bırakılmış sanki. Günlerce ağladılar, seslendiler. Nihayet biri alıp kurtaracak derken, bir başka yığına terk edilen umutlarım. Kanatları parçalanmış şekilde insandan tenhalaşmış sokaklarımda avare avare dolaşıyorlar şimdilerde. Hislerim kurumuş yaprak gibi, bir hafif rüzgâr esmeye görsün titriyor içi, bırakıyor tüm benliğini. Hatırlamıyorum artık renklerimi.
Hatırla!' diyor kalbim olanca gücüyle.
Derin uykulardan uyanan insanlar vardır. Her sonbahar dökse de yapraklarını ağaçlar, ilkbaharda şenlenir. Kırmızı canlanır yeşil, şarkılar söyler başucunda mavinin. Her sokak çıkmaz değildir unutma, sen yeter ki yürümek istediğin yolları keşfet , hele bir güven kendine.. Ebedi sandıkların bir ecel sesiyle son bulur bu fani dünyada. Ama her şeye rağmen nefes almanın güzelliği değişmez diyor kalbim. Bu dünyada güne uyanmanın verdiği mutluluklar vardır, kahvaltılar vardır insanların sevdikleriyle paylaştığı, bir yumak dolusu kediler, sizi sabırla bekleyen köpekler vardır, romanlar vardır okudukça içinizin aktığı, filmler vardır esas oğlanın esas kızı çok sevdiği
Hatırla!' diyor kalbim
Gece en karanlık ve ebedi göründüğü zaman gün ışığı en yakındır.
Ve her gecenin bir sabahı vardır.