Wiosna naprawdę jest radosna
A serce w rozterce drży
Sosna wysmukła jest jak sosna
A gwiazdy świecą jak bzy
Do tego księżyc, słowik
I zakochany wiatr
Gdy tak się zastanowić:
Banalny jest nasz świat

Nie bójcie się banału
Wytartych słów, zblakłych scen
Nie bójcie się banału
Bo przekonacie się pomału
Że banał jest jak sen
Potrzebny dziś do życia
Nie bójcie się banału
Choć świat z banału drwi
Ja wiem, to bardzo mało
Lecz musi starczyć mi

Kłamstwo, co wygrać bieg się stara
Wciąż nogi za krótkie ma
Prawda zwyczajna jest i szara
A dobro cichsze od zła
Im szansa bywa mniejsza
Tym jest możliwszy cud
Ja jestem niedzisiejsza
W sny wierzę, w szczęścia łut

Nie bójcie się banału
Wyblakłych scen, zdartych słów
Nie bójcie się banału
Bo przekonacie się pomału
Że banał może znów
Wyrazić sens marzenia
Nie bójcie się banału
Choć świat z banału drwi
To jedno pozostało
Nam z niebanalnych dni

Nie bójcie się banału
Choć świat z banału drwi
To jedno pozostało
Nam z niebanalnych dni