Jest sen jak dym
I co mam zrobić z nim
Jest sen i we śnie
Nie dzieje się nic

Już za późno za późno
Żebyś i ty ze mną usnął
Przepełza nocy czarny rak
Już za długo za długo
Jestem mych zegarów sługą
Bo tylko zegar wciąż mi mówi „tak"

I śpią aleje
Nic się nie dzieje
Nic się nie klei
Nic nie klei nam

To za mało za mało
By się żyć naprawdę chciało
By zacząć o nas mówić „my"
To za wiele za wiele
Gdy w samotną złą niedzielę
W otwarte nikt nie puka drzwi

Jest świt a z nim
Znikają nawet sny
Jest świt kropla dnia
To łza czy nie łza

Wciąż za rano za rano
By w otwartym oknie stanąć
I czekać na znajomy krok
Wciąż za wcześnie za wcześnie
Żeby zrywać z drzew czereśnie
I malin pić czerwony chłodny sok

I śpią aleje
W nich śpią nadzieje
Troszeczkę dnieje
Trochę dnieje nam

To za mało za mało
By się żyć naprawdę chciało
By zacząć o nas mówić „my"
To za wiele za wiele
Gdy w samotną złą niedzielę
W otwarte nikt nie puka drzwi

W otwarte drzwi