สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำตอบ ลืมทุกคนที่รออยู่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความอุ่นจากการกอด
ลืมรสชาติจากการจูบ
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำปลอบ ลืมทุกคำขู่
ลืมว่าเราเป็นแค่ไอ้คนกระจอกที่พร่ำบอกให้เวลาหยุด
สุดท้ายแล้วเราจะลืมคนที่ควรลืม แล้วยังเสือกลืมคนที่ควรจำ
ลืมเรื่องที่ละเลยมาตลอดเวลาแต่รู้ตัวตลอดเวลาว่าควรทำ
ลืมคนที่เราเบนหน้าหนีแล้วรู้ตัวอีกทีว่าควรฟัง
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทั้งคนที่เยินยอเรา แล้วพออีกวูบเดียวเดินไม่นานเกินรอ
ก็ลืมคนที่เกลียดเราซะเข้ากระดูกดำ
ลืมเพลงที่เคยชอบฟัง ลืมหนังที่เคยชอบดู
ลืมคนใจร้ายที่ตอนสุดท้ายแม่งก็ไม่ชอบกู
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความทรมาน การร้องไห้ น้ำตาที่ซับ
รวมไปถึงลืมสิ่งดีๆ ที่เคยได้รับ
ยังอยากจะยืนยันคำเดิมจริงๆ หรือเปล่า
ถ้าสุดท้ายแล้วเราได้ลืมสิ่งที่อยากจะลืม
เมื่อความทรงจำมันหมดเวลาให้ยืม เธออยากจะคืนจริงๆ หรือเปล่า
อยากจะลืมจริงๆ หรือเปล่า
หรืออยากลืมแค่เป็นครั้งเป็นคราวหรือเปล่า
ความทรงจำแสนสั้นชีวิตแม่งก็สั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่
แต่เมื่อพ้นผ่านข้ามคืนการลืมคือจุดเริ่มต้นของการจำครั้งใหม่
สิ่งที่น่ายินดีของความทรงจำคือยังจำได้ว่าเคย
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมันคือมึงจดจำอะไรไม่ได้เลย

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก ทุกสิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน

มองดูที่ที่เคยใช้เวลา มองดูที่ที่เป็นที่ประจำ มองดูที่ที่เคยไปด้วยกัน
มองดู แล้วก็รู้สึกแปลกๆ
Man, a lot of that we had done.
แม่ง a lot of time I been drunk.
Damn, a lot of truth ที่กูปฏิเสธ
ทุกครั้งกูยังเจ็บ ด้วยสาเหตุอีกเป็นพัน
ในทุกวันยังคิด ว่าจริงๆ กูควรจะยืนได้แล้ว จริงๆ กูควรจะออกจากความขมขื่นได้แล้ว
จริงๆ กูควรจะหยุดเกาผื่นของคืนก่อนๆ ได้แล้ว
วันที่ไม่มีใครให้เถียง จริงๆ กูยังจำเสียงแม่ปลุกให้ลุกขึ้นตื่นได้แล้ว
แม่บอกว่าลูก เธอยังต้องเจอ เบอร์ที่ยังต้องจำ
โลกมีกฎที่มันโคตรไม่ยุติธรรมอยู่ข้อหนึ่ง
คือมึงจะจำได้เฉพาะ สุขที่สุด ทุกข์ที่สุด การพบเจอ จากลา ยิ้มกว้าง การเล่นตลกของโชคชะตา
และการหักหลังบ้าๆ จากคนรอบๆ มึง
โลกเล่นสมองมึง อย่างละโมบ ด้วยคำว่าสำคัญ
มึงจงจำ มึงจำ มึงจำ มึงใส่กะโหลก
ความสัมพันธ์ ความสำเร็จ จบและเจ็บ ตามอัตภาพ
อย่าฝืนกฎของธรรมชาติ มันไร้ประโยชน์

สิ่งที่เราลืมหรือจดจำไว้ สุดท้ายจะถูกกลืนในกาลเวลาไป
หากแม้นอยากลืมหรือจำมากเพียงไหน สุดท้ายก็คงไม่เหลือความหมายใด
ในจักรวาลอันกว้างใหญ่

สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก ทุกสิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน

สุดท้ายมันก็เท่านั้นเอง